συνεξατονώ

-έω, Α

χάνω τη ζωηρότητα μου μαζί με κάτι άλλο («τρόπον τινὰ τοῡ προσώπου τῇ ψυχῇ συνεξατονοῡντος», Πλούτ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + ἐξατονῶ «εξασθενίζω, εξαντλούμαι»].